Tawerna pod Jednonogim Centaurem

Nova

Towarzystwo leciało w dół, czując się niczym Alicja, która podążała do nieznanego jej świata. Niestety, końcówka tegoż tunelu nie była przyjemna. Trzeba nadmienić, że dziura cały czas się zwężała aż w końcu wszyscy wylądowali na wszystkich. Słonie, konie, mrówki, ludzie oraz inne cosie. O ile słoniom wcale nie było tak źle, o tyle mrówki tego nie przeżyły. Cóż, zdarza się. Biedna dziewczyna, goniąca za mrówkami, siedziała teraz na czyjejś głowie i bezradnie rozkłada ręce. Cóż ona teraz pocznie?

diog

-Nie martwcie się! -krzyknął mężczyzna z workiem- zadowolony, że wyrwał się z uścisku niewidzialnej mary, która teraz krążyła wokół kolorowej. Wszyscy spojrzeli na niego. Nawet Benjamin, którego trąba właśnie wirowała pośród najróżniejszych trunków pod ladą, zatrzymał na chwilę swoje błękitno-szare oczy na The Diog'u. Co ten facet znów wymyślił?- pomyślała osoba stojąca za potężnym krzesłem barowym.
- Mam tu ogromnego bociana, który wyniesie mnie ponad wyżyny, a przynajmniej wylecę z tej dziury. Wtedy to sprowadzę pomoc! -kontynuował, nie zwracając uwagi na Ireth, która najwyraźniej szykowała się do ataku.

Dim

Lorelei spojrzała nieprzytomnie na przemawiającego, ale jego słowa nie doszły do otchłani jej umysłu. Albowiem cała jej osoba była zajęta poszukiwaniem miecza
- Nikt stąd nie wyjdzie dopóki go nie znajdę - powiedziała dobitnie i poczęła się rozglądać dookoła.

diog

-Mrówki? Mrówek szukasz? -powiedział zdezorinetowany mężczyzna z workiem- One dawno nie żyją. Słonie na nie spadły! Tymczasem ja uniosę się i sprowadzę pomoc! Oto wasz wybawca! - The Diog rozwiązał worek a wszystkim ukazł sie martwy, uduszony własnymi piórami, ogromny bocian, który nie miał zamiaru wypowiedzieć żadnego Kle Kle.
Wszyscy spojrzeli na niego z politowaniem.

Ireth

Ireth nie zwróciła uwagi na dziewczę-od-miecza, jak nazwała ją w myślach. Wyszarpnęła spod nogi Em skraj swojego płaszcza. Była gotowa do skoku.
Przykucnęła, napinając mięśnie.
Stolik, na którym stała, załamał się z trzaskiem i Ireth, zamiast bezpiecznie po drugiej stronie gruzowiska, wylądowała na worku z bocianem.
Ptak zaklekotał, wyrwał się i wzleciał w powietrze, długim skrzydłem zahaczając o głowę Raisslin. Potem zniknął bardzo wysoko, gdzieś, gdzie kiedyś było niebo. Wszyscy patrzyli na to niemo.
- No to super - powiedziała w końcu Araia swoim zwyczajowym tonem - I tyle w kwestii twojego wylatywania na bocianie. Jakieś inne propozycje?
- JESTEM GŁODNY! - rozdarł się Radetzky, ale pantera Zhara uciszyła go ciosem w łeb.

Dim

Lorelei spojrzała smętnie za bocianem i nagle jej wzrok spoczął na niczym innym tylko umiłowanym narzędziu.
- ha! - ryknęła triumfalnie i rzuciła się ku klindze, która wystawała spomiędzy dwóch zielonych słoni, które niewidziały świata poza sobą. Zupełnie nie zwróciła uwagi, że przydeptała panterze ogon i potrąciła jakiegoś mężczyznę z workiem, smętnie spoglądającego ku wyjściu, które było gdzieś ponad ich głowami

Nova

Em, która stała nieco niepewnie na gruzach, postanowiła coś zrobić. Pierwszą czynnością, którą postanowiła wykonać, było wydostanie się stamtąd. Niestety, swoimi nieokrzesanymi kończynami nadepnęła na czyjeś ucho. Ucho było duże, szare i wyraźnie zaprotestowało. Ludzie, którzy wcześniej patrzyli na odlatujące zwłoki bociana, teraz spojrzeli na Em. I ta, źle czując się z tym, zaczęła się chichrać. Chichrać tak mocno, że słoń Beniamin podskoczył, zdenerwowany. I niestetyy kogoś przygniótł.

diog

The Diog spojrzał ostatni raz na miejsce, gdzie przed chwilą były latające zwłoki jego ptaka. To był sprytny bocian- pomyślał.
Tymczasem w guzach tawerny rozgorzała dyskusja. Wszyscy krzyczeli na nieudolnego Benjamina, który niby nieumyślnie siedział na nieżyjącym już człowieku. Niestety stukł sobie kość ogonową, co uniemożliwiło mu wstanie z ziemi.
Mężyczna przyglądając się całej aferze nagle się uśmiechnął. Mój worek nie będzie dłużej pusty. - pomyślał - Te zwłoki będą idealne.

Dim

Głucha na wszelkie inne wydarzenia Lorelei dopadła, często idąc po trupach, czy też spitych do nieprzytomności jednostkach miecza. Chwyciła klingę, pociągnęła i... ostrze zostało pomiędzy słoniami.
Z grozą spojrzała na coś co kiedyś było jej ukochanym mieczem i nagle dojrzała wyryty w niewidocznym dotąd miejscu napis 'Made in Tajwan'.
- Podróba! - stwierdziła, odrzucając z obrzydzeniem dotychczas umiłowany przedmiot.
- Niech no ja tylko dorwę teog elfa co mi go sprzedał. phi ! - warknęła i nagle zainteresowała się tym co się działo wokół, gotowa nieść pomoc, byle tylko się wydostać z ciemnej dziury

Nova

Em spojrzała na Dim.
- Kim ty w ogóle jesteś? - zapytała.
- A bo co? - odparła napastliwie Dim.
- A wiesz, że w tym worku jest trup?
Dim zrobiła ogromniaste oczy.
- A czyj? - zapytała.
- A nie wiem, ale plotki mówią, że to ta taka, co leżała pod stołem pijana.

diog

The Diog zapomniał wszystkich uprzedzić, że worek ten, tkany ze spcjalnego lnu mrocznych krasnali przyspiesza rozkład wszystkich komórek, które nie są zbudowane w sposób podobny do ptasich piór. Dzięki temu zwłoki pijanej dziewczyny w trybie natychmiastowym rozłożyły się pozstoawiając po sobie kilka, niemogących się zdematerializować kości, kurz i rozwijające się bakterie.

Araia

Araia przypatrywała się jak The Diog wpycha trupa do worka.
Trup wydawał jej się znajomy, ale nie mogła skojarzyć kto to jest.
Zwłoki rozłożyły się w błyskawicznym tempie.
- Halo! - zawołała Lorelei.
Co po niektórzy bardziej żywi spojrzeli w jej kierunku.
- Może byśmy spróbowali jakoś stąd wyjść? - spytała.
- Taaak, doskonały pomysł - mruknęła Ir. Ciekawe tylko jak, dodała w myślach.
- Ej! A co z moją misją! Miałam ratować świat a skończyłam w tej dziurze! - wrzasnęła Em - Lepiej żebyście wymyślili jakiś sposób żeby mnie stąd natychmiast wydostać!

Dim

Lorelei, czy też w skrócie Dim. Bo powszechnie wiadomo że wymowa jej imienia jets skomplikowana zdumiona spojrzała na Kolorową

- Ojejku, a ona to wlazła do tego worka przed czy po śmierci?

Nova

- Ja nie wiem - odparła Em - ale w sumie teraz to już jej jest obojętne, prawda? Lepiej myśl, jak stąd wyjść! JA MUSZĘ RATOWAĆ ŚWIAAAAAAT!

Dim

Dim spojrzqała na nowo poznaną zadumanym wzrokiem.

- A nie możemy po prostu kogoś zawołać? - spytała - O ! Albo obetnijmy skrzydełka słoniom i sami polecimy do góry ! Im tutaj dobrze, zobaczcie - wskazała na dwójke słoni czule się do siebie przytulających. Wszyscy, którzy usłyszeli jej cichy, niepewny głos spojrzeli na nią z zadumą